دلتنگت که ميشوم
دلم میخواهد کف اتاق دراز بکشم
تلفنم را بردارم و بدون ترس شماره‌ نداشته ام را بگیرم
چشم‌هايم را ببندم و منتظر پاسخت باشم
همینکه پاسخ‌ دادی با بغض بگویم
با من حرف‌ بزن، دلتنگی امانم را بریده‌
بغض بی‌صدای من
حالِ‌ من بدون تو هیچ خوب نیست
تو بگو
حالِ‌ تو بدون من روبه‌راه است
نیاز دارم حتی خیالت را بغلت کنم
نیاز دارم باهات ساعت ها حرف بزنم
نیاز دارم چشماتو از نزدیک ببینم جوری که مژه هامون بخورن به هم
نیاز دارم دستاتو بگیرم
نیاز دارم بریم طبیعت بریم مسافرت نیاز دارم دستامو بکنم لای موهات،
نیاز دارم بخندی و نگاهت کنم
نیاز دارم نفست بکشم
نیازت دارم که بمونی
برای همیشه
مثل پیچک
حلقه ‌ڪُن اندام خود را برتَنم
تا ڪه آتش گیرد
از هُرم تنت پیراهنم
وَه، چه‌‌رقصی می‌شود
وقتی ‌تو باشی روبرو
دست ‌اگر دور ڪمر
دستی دگر بر گردنم
و یک فنجان دلتنگی
ننوشیده مستم باران بند نمی آید از چشم هایم شاخ و برگ درختی بیرون زده که دلتنگی ات را بهشان گره زدم
فصل که عوض شود
تهِ تمامِ فنجان هایت سایه ی مرا میبینی که گره خورده ام
به شاخه های بلند تنهایی ات بگو
چرا هوا از عطرِ کسی که از اینجا نگذشته
خالی نمی شود
شبها کودکِ احساست
در کوچه های دلم شیطنت می کنند تا پای عشق ات
به غزلهایم،کشیده شود لبهایت را به دلنوشته هایم بسپار
تا بوسه باران کنم
خیال بهشتِ آغوشت را
و تو نیستی
اما من دارمت همیشه
جایی خلوت ودنج لا به لای تمام نداشته هایم