باز هم شنبه شد
‎و چه بی صدا شعرهای من
‎نوای عشق تو را فریاد می زنند
‎دلتنگم
‎و بغض ِ سکوتم
‎نگاه تلخ ِ واژه ها را
‎در دلم اشک آلود میکند
‎تنها نشسته ام سر در گریبان خویش
‎و پر از شِکوه ام شِکوه هایی برخواسته از بیتابی قلب صبورم
‎ولی افسوس که نیستی عزیزِ جانم تا صدای سکوت مرا از فرسنگ ها فاصله بشنوی
‎و مرهمی بر دردم بگذاری دلگیرم و خسته
‎اما
‎دلگیر تر از من
‎کتاب مقدس عشق ست
‎که بعد از تو بسته ماند
‎و سالیان سال که بگذرد
‎بر روی طاقچه ء قلبم
‎خاک میخورد و گشوده نمیشود
‎به رسم هرشب
‎منتظر می‌مانم
‎و چشم می‌دوزم به در
‎شاید بیاید
‎با یک چمدان زندگی
‎تا فراموشم شود
‎این همه انتظار
‎این همه دلواپسی

نزار قبانی میگه :
چطوری میخوای اندازه این غصه دلتنگی رو برات بگم
وحزني كالطفل يزداد في كل يوم جمالاً ويكبر
در حالی که این غم هر روز مانند یک کودک بزرگتر و زیباتر میشه