فارغ از ظلمت شبها که نشان من وتوست

هر سحر بوسه و آغوش و کمی مست شدن

گوشه یِ دنج اتاقی که جهان من و توست

لرزشِ  دست  من و زلف پریشان شده ات

و سکوتی که در این بین زبان من و توست

که  نماز سحرم لمس و تماشایِ  تو شد

و  خدایی که در آن وقت عیان من و توست

من به هرچیز به جز لمس تنت شک دارم

چشمهایی که  همیشه  نگران  من و توست

دوستت دارم  و  صدبار  دگر  می گویم

واژه ای ناب که چون نُقلِ دهان من و توست

خانه اش گرم دمش گرم دلش دور از غم

که در این دیر کهن هرکه بسان من و توست

غزل  سایه  اگر  فاش  نخواهد رازش

سرکشم فاش کنم آنچه نهان من و توست????????