در نیمه های این ره شوم اغاز **در کهنه گور این غم بی پایان

این آخرین ترانه ی لالائیست **در پای گاهواره خواب تو

باشد که بانگ وحشی این فریاد **پیچد در آسمان شباب تو

بگذار سایه من سرگردان **از سایه ی تو دور و جدا باشد

روزی بهم رسیم که گر باشد **کسی بین ما نه غیر خدا باشد

من تکیه داده ام به دری تاریک **پیبشانی ام فشرده ز دردم را

می سایم از امید بر این در باز **انگشتهای نازک و سردم را

آن داغ ننگ خورده که می خندید **بر طعنه های بیهوده من بودم

گفتم که بانک هستی خود باشم **اما دریغ و درد که زن باشم

چشمان بی گناه تو چون لغزد **بر این کتاب درهم بی اغاز

عصیان ریشه دار زمان ها را **بینی شکفته در دل هر اواز

اینجا ستاره ها همه خاموشند **اینجا فرشته ها همه گریانند

اینجا شکوفه های گل مریم **بی قدر تر ز خار بیابانند

در آسمان تیره نمی بینم **نوری ز صبح روشن بیداری

بگذار تا دوباره شود لبریز **چشمان من ز دانه ی شبنم ها

رفتم ز خود که پرده بر اندازم **از چهر پاک حضرت مریم ها

بگسسته ام ز ساحل خوشنامی **در سینه ام ستاره ای طوفانیست

پرواز گاه شعله ی خشم من **دردا فضای تیره ی زندانیست

من تکیه داده م به دری تاریک **پیشانی فشرده ز دردم را

می سایم از امید بر این در باز **انگشتهای نازک و سردم را

روزی رسد که چشم تو با حسرت **لغزد بر این ترانه ی درد آلود

جوئی مرا درون سخن هایم**گوئی بخود که مادر من او بود

                                (فروغ فرخزاد)