در زمستانی غبار آلود و دود **یا خزانی خالی از فریاد و شور

مرگ من روزی فرا خواهد رسید **روزی از این تلخ و شیرین روزها

روز پوچی همچو روزان دگر **سایه ای ز امروزها دیروزها

دیدگانم همچو دالان های تار **گونه هایم همچو مرمرهای سرد

ناگهان خوابی مرا خواهد ربود**من تهی خواهم شد از فریاد درد

می خزند آرام روی دفترم **دستهایم فارغ از افسون شعر

یاد می آرم که در دستان من **روزگاری شعله می زد خون شعر

خاک می خواند مرا هر دم به خویش **می رسنداز ره که در خاکم نهند

آه شاید عاشقانم نیمه شب **گل بروی گور غمناکم نهند

بعد من ناگه به یکسو می روند **پرده های تیره دنیای من

چشمهای ناشناسی می خزند **روی کاغذها و دفترهای من      

در اتاق کوچکم پا می نهد **بعد من با یاد من بیگانه ای

در بر آیینه می ماند بجای**تا ر موئی نقش دستی شانه ای

می رهم از خویش و می مانم   ز خویش **هر چه برجا مانده ویران میشود

روح من چون بادبان قایقی **در افق ها دور و پنهان می شود

می شتابند از پی هم بی شکیب **روزها و هفته ها و ماه ها

چشم تو در انتظار نامه ای **خیره می ماند بچشم راه ها

لیک دیگر پیکر سرد مرا **می فشارد خاک دامنگیر خاک

بی تو دور از ضربه های قلب تو **قلب من می پوسدآنجا زیر خاک

بعدها نام مرا باران و باد **نرم می شوینداز رخسار سنگ

گور من گمنام می ماند  به راه **فارغ از فسانه های نام و ننگ

                              (فروغ فرخزاد)