بی گنه زنجیر بر پایم زدند **وای از این زندان محنت بار من

وای از این چشمی که می کاود نهان **روز و شب در چشم من راز مرا

گوش بر در می نهد تا بشنود **شاید آن گمگشته آواز مرا

گاه می پرسد اندوهت ز چیست **فکرت آخر از چه رو آشفته است

بی سبب پنهان نکن این راز را **درد گنگی در نگاهت خفته است

گاه می نالد به نزد دیگران **آه آن خندان لب شاداب من

این زن افسرده ی مرموز نیست **گاه می کوشد که با جادوی عشق

ره به قلبم برده تا افسونم کند **گاه می خواهد که با فریاد خشم

زین حصار راز بیرونم کند** گاه می گوید که کو آخر چه شد

آن نگاه مست و افسونگر تو **دیگر آن لبخند شادی بخش و گرم

نیست پیدا بر لب تبدار تو **من پریشان دیده می دوزم بر او

بی صدا نالم که اینست آنچه هست **خود نمی دانم که اندوهم ز چیست

زیر لب گویم چه خوش  رفتم ز دست **همزبانی نیست تا بر گویمش

راز این اندوه و حشتبار خویش **بیگمان هرگز کسی چون من نکرد

خویشتن را مایه ی آزار خویش **از منست این غم که بر جان منست 

دیگر این خود کرده را تدبیر نیست **آه اینست آنچه رنجم می دهد

                           (فروغ فرخزاد)