روز دوم باز می گفتم **لیک اندوه و با تردید

روز سوم هم گذشت اما **بر سر پیمان خود بودم

ظلمت زندان مرا می کشت **باز زندانبان خود بودم

در درونم های هو می کرد **مشت بر دیوار ها می کوفت

روزنی را جستجو میکرد **در درونم راه می پیمود

همچو روحی در شبستان **بر درونم سایه می افکند

همچون ابری بر بیابان **می شنیدم نیمه شب در خواب

های های گریه شان را **در صدایم گوش می کردم

درد سیال صدایش را **شرمگین می خواندمش بر خویش

از چه رو بیهوده گریانی **در میان گریه می نالید

دوستش دارم نمیدانی **بانگ او آن بانگ لرزان بود

کز جهانی دور بر می خواست **لیک در من تا که می پیچید

مرده ای از گور بر می خواست

                                      (فروغ فرخزاد)