چه نکوتر آنکه مرغی ز قفس بریده باشد

پر وبال ما بریدند و در قفس گشودند

                                       چه رها جه بسته مرغی که پرش بریده باشد

اما حرف دلم تنها دو کلمه است دوستت دارم 

                                                         (ویکتور هوگو)

                                       (کوروش کبیر)

را یکی پس از دیگری می بندد

                                          (ارد بزرگ)

                   (پیکاسو)

وقتی کلامی را جاری ساختی ارتعاشی میسازی وارتعاش تو موجی

میسازد در دل مخاطب؟ گاهی این موج میتواند .....کسی را به زیر برد

وگاهی به اوج؟ اولین کسی که به همراه این موج بالا وپایین میرود خود

تو هستی؟مگذار موج کلامت  ورفتارت تو را به نزول سوق دهد .......

اگر نمیدانی نگو ؟ اگر میدانی به بهترین شیوه بگو ؟ باید همواره بهترین

وزیباترین  هایت را بر زبان آوری ؟حتی به هنگام خشم ؟آنچه که کلام

تو جاری میسازد وآنچه که تو هرروز رفتار میکنی درست یاغلط ؟همه ی

آن چیزی است که تو در آن لحظه هستی ؟ بگذار تا فقط لحظه به لحظه

خوبیهایت جاری شود از انعکاس تیرگیها بر آینه ی دل مخاطب واهمه داشته

باش.....چرا که این تیرگی ها گسترش می یابد پس تو به نوبه خودت

با رفتارت مگذار که جهان برایت تیره وتار شود همیشه زیباترین باش تو

زیباترین ها را جاری کن جهنم مکانی جغرافیایی در جایی نیست بلکه حالتی

از روح ناراضی است .....اگر رفتار ما هر روز در مسیر درست باشد یعنی

رضایتو رضایت درون یعنی بهشت ..........وآرامش هنر نپرداختن به مسائلی

است که حل کردنش سهم خداست لحظه لحظه هایت در مسیردرست گام

نهادن ........؟

دور از نشاط هستی وغوغای زندگی

                     دل با سکوت و خلوت غم خو گرفته بود

آمدسکوت سرد و گرانبار را شکست

                     آمدصفای خلوت اندوه را ربود

آمدبه این امید که در گور سرد دل

                    شاید زعشق رفته بیابد نشانه ای

او بود و آنگاه پر از عشق و اشتیاق

                      من بودم وسکوت غم جاودانه ای

آمد مگر که باز دراین ظلمت ملال

                       روشن کند به نور محبت چراغ من

باشد که من بگیریم سراغ شعر

                      زان پیش تر که مرگ بگیرد سراغ من

گفتم مگر صفای نخستین نگاه را

                      در دیدگان غمزده اش جستجو کنم

وین نیمه جان سوخته از اشتیاق را

                     خاکستر از حرارت آغوش او کنم

چشمان من به دیده او خیره مانده بود

                     جوشید یاد عشق کهن در نگاه ما

آهی از آن صفای خدایی زبان دل

                    اشکی از آن نگاه نخستین گواه ما

ناگاه عشق سر از سینه پر کشید 

                    آویخت همچو طفل یتیمی به دامنم

آنگاه سر به دامن آن سنگدل گذاشت

                   آهی کشید ازسر حسرت که این منم

باز آن لهیب شوق وهمان شور والتهاب

                   باز آن سرود مهر و محبت ولی چه سود

                                  (فریدون مشیری)

                  خارکن با پشته ی خارش به راه افتاد

عابری خاموش درراه غبار آلودباخودگفت

                    هه؟چه خاصیت که آدم سایه ی یک ابرباشد

کفترچاهی شدم از برج ویران پرکشیدم

                     برزگر پیراهنی برچوب روی خرمن اش آویخت

دشتبان بیرون کلبه سایه بان چشم هایش کرد دستش را

                    وبا خودگفت هه؟

چه خاصیت که آدم کفتر تنهایی برج کهنه ئی باشد

                  آهوی وحشی شدم ازکوه تاسحردویدم

کودکان در دشت بانگی شادمان کردند

                  گاری خردی گذشت ارابه ران پیرباخودگفت

هه؟چه خاصیت که آدم آهوی بی جفت دشتی دور باشد

                 ماهی ی دریا شدم نی زار غوکان غمین را تا خلیج دورپیمودم

هه؟چه خاصیت که آدم ماهی ی ولگرد دریایی خموش وسردباشد

                  کفتر چاهی شدم از برج ویران پر کشیدم

سایه ی ابری شدم بر دشت ها دامن کشاندم

                   آهوی وحشی شدم از کوه تا سحر دویدم

ماهی ی دریا شدم بر آبهای تیره راندم

                   دلق درویشان به دوش افکندم واوراد خواندم

یار خاموشان شدم بیغوله های راز گشتم

                  هفت کفش آهنین پوشیدم وتا قاف رفتم

مرغ قاف افسانه بود افسانه خواندم بازگشتم

                  خاک هفت اقلیم را افتان وخیزان در نوشتم

خانه ی جادوگران را در زدم طرفی نبستم

                مرغ آبی را به کوه و دشت وصحرا جستم و بیهوده جستم

پس سمندر گشتم وبر آتش مردم نشستم

                              (احمد شاملو)

میان آفتاب های همیشه زیبای تو لنگریست ونگاهت شکست

ستمگریست وچشمانت با من گفتند که فردا روز دیگریست

وامشب که بادها ماسیده اند وخنده ی مجنون وار سکوتی در قلب شب

لنگان گذر کوچه هایبلند حصار تنهایی من پر کینه می تپدوبا تو یک سکوت

وهزاران فریاد سال باد * سال اشک * سال شک* سال روزهای فراق*

سال روزهای دراز* سال استقامت های کم* سالی که غرور را شکستم

سال روزهای دلتنگی و حرفهایی که سخت تکان دهنده است اما افسوس

این زنگ خوابدار در والس های پر هیجان دو چشم تو  نوت های ترد ونرم

سکوت است

ماهی مرگ تنم را که بوسه ی گرم خواهد گرفت با دهان خون آلود زخمش

از زمین عشق و نخستین بوسه های ما بگذار بگذار یادبود آن بوسه های

باد که یاران با دهان سرخ زخمهای خویش را بر زمین ناسپاس نهادند

به پروانه ئی ماننده بودزمان با گام شتابناک برخاست

ودرسرگردانی یله شددر باغستان خشک معجزه ی وصل بهاریکرد

سراب عطشان برکه ئی برکه ئی صافی شد وگنجشکان دست آموز بوسه

شادی رادر خشکسار باغ به رقص آوردنداینک چشمی بی دریغ

که فانوس اشک اش شوربختی ی مردی راکه تنهابودم وتاریک لبخندمیزند

آنکه من ام که سرگردانی ام راهمه تا بدین قله ی جل جتا پیموده ام

آنکه منم میخ صلیب از کف دستان به رندان پرکنده آنکه منم پا برصلیب

باژگون نهاده باقامتی به بلندی ی فریاددرسرزمین حسرت معجزه ای فرود آمد

واین خود دیگر معجزه ای بود فریاد کردم ای مسافربامن ازآن زنجیریان

بخت که چنان سهمناک دوست میداشتم این مایه ستیزه چرارفت

باایشان چه می بایدم کرد بر ایشان مگیر چنین گفت وچنین کردم

لایه ی تیره فرو نشست آبگیر کدر صافی شد وسنگ ریزه های زمزمه

در ژرفای زلال درخشید دندانهای خشم در لبخندی زیباشد رنج دیرینه

همه کینه های اش را خندیدپای آبله درچمنزاران آفتاب فرود آمدم

بی آن که ازشب ناآشتی داغ سیاهی برجگر نهاده باشم نه؟

هرگز شب را باور نکردم چرا که درفراسوهای دهلیزش به امید دریچه ئی

دل بسته بودم شکوهی در جانم تنوره میکشد گوئی از پاکترین

هوای کوهستانی لبالب قدحی درکشیده ام درفرصت میان ستاره ها

شلنگ انداز رقصی میکنم دیوانه به تماشای من بیا؟

                            (احمد شاملو)

وآرزوی بیکران درخلق های تنگ دختران خیال آلاچیق نو

در آلاچیق هائی که صد سال از زره جامه تان اگر بشکوفید

باد دیوانه یال بلند اسب تمنا را آشفته کردخواهد....

دختران رود گل آلوددختران هزارستون شعله به طاق بلنددود

دختران عشق های دور روزسکوت وکار شبهای خستگی

دختران روز بی خستگی دویدن شب سرشکستگی

درباغ رازوخلوت مرد کدام عشق در رقص راهبانه ی شکرانه کدام

آتش زدای کام بازوان فواره ئی تان راخواهید برفراشت افسوس

موها نگاه ها به عبث عطر لغات شاعر را تاریک میکنند

دختران رفت وآمد در دشت مه زده دختران شرم شبنم افتادگی رمه

از زخم قلب آبانی درسینه ی کدام شما خون چکیده است

لبهایتان کدام شما بگوییددر کام اوشکفته نهان عطر بوسه ئی

شبهای تار نم نم باران که نیست کاراکنون کدام یک ز شما

بیدار می مانید دربستر خشونت نوامیدی دربسترفشرده دلتنگی

دربسترتفکر پردرد رازتان تایاد آن که خشم وجسارت بود بدرخشاند

تادیرگاه شعله آتش را در چشم بازتان بین شما کدام بگویید

بین شما کدام صیقل میدهدسلاح آبانی رابرای روز انتقام

                           (احمد شاملو)

آغاز به مردن میکنی اگر به اصوات زندگی گوش ندهی اگر از خودت قدردانی

نکنی به آرامی آغاز به مردن میکنی زمانی که خودباوری را درخودت بکشی  

وقتی نگذاری دیگران به تو کمک کنند به آرامی آغاز به مردن میکنی اگر برده

عادات خود شوی اگر همیشه از یک راه تکراری بروی اگر روز مرگی را تغییر

ندهی اگر رنگهای متفاوت بر تن نکنی  ویا اگر با افراد ناشناس صحبت نکنی

تو به آرامی آغاز به مردن میکنی اگر از شور وحرارت صحبت نکنی واز احساسات

سرکش واز چیزهایی که چشمانت را به درخشش وا میدارد وضربان قلبت را تندتر

میکنند دوری کنی تو به آرامی آغاز به مردن میکنی اگر هنگامی که با شغلت یا

عشقت شاد نباشی واین شیوه را تغییر ندهی تو به آرامی آغاز به مردن میکنی

اگر برای مطمئن در نا مطمئن خطر نکنی اگر ورای رویاها نروی اگر به خودت اجازه

ندهی که حداقل یکبار در تمام زندگیت ورای مصلحت اندیشی بروی

*امروز زندگی را آغاز کن ؟*امروز مخاطره کن ؟ *امروز کاری کن ؟* نگذار به

آرامی بمیری ؟ *شادی را فراموش نکن ؟***

                   (بامپراستیکر)

ای صدف زندگیم صدای تو امشب برایم بهترین سمفونی دنیا را نواخت

صدف زندگیم دل من با تک تک مژه هایت مشغول است

چه بگویم سخنی نیست **می وزد ازسر امید نسیمی

لیک تا زمزمه ساز کند**درهمه خلوت صحرابه ره اش نارونی نیست

چه بگویم سخنی نیست**پشت درهای فرو بسته

شب ازدشنه ودشمن پر**به کج اندیشی خاموش نشسته ست

بام ها زیرفشارشب کج کوچه **از آمدورفت شب بدچشم سمج خسته ست

چه بگویم سخنی نیست**در همه خلوت این شهر آوا

جز ز موشی که دراند کفنی نیست**وندراین ظلمت جاجز سیانوحه ی

شو مرده زنی نیست ورنسیمی جنبد **به ره اش نجوارا نارونی نیست

چه بگویم سخنی نیست مرا

                                          (احمد شاملو)